دنیای مجازی

فضای مجازی یعنی میتوانی ساعت ها بشینی و از پنجره ی تکنولوژی به دنیای آدمها نگاه کنی! یعنی میتوانی حرف هایشان را بخوانی بدون اینکه حضورت را حس کنند. با خاطراتشان همراه شوی حتی خاطرات مشترک. میتوانی ماجراهای روزمره زندگیشان را بدانی، از تفریحاتشان با خبر شوی، از لحظه هایی که شاد یا غمگینند. از وقت هایی که نگرانند. و میتوانی در همان فضای مجازی با شکلک های خندان و گریان، بگویی از شادمانی آنها شادی و با اندوهشان ابراز همدردی کنی. میتوانی عکس هایشان را ببینی و حدس بزنی در آن لحظه، پشت آن چهره های خندان یا غمگین، پشت آن لبخند های کم رنگ یا نگاه های عمیق، چه حسی بوده. و بعد سراغی از نشانه های خودت در این دنیای مجازی میگیری، حرف های کهنه و نو، خاطرات قدیمی، دقیقه های شیرین، ساعت های تلخ... و میبینی خیلی ها شبیه خودت، با شکلک ها و کارکترهای دیجیتالی، در غم هایت شریک شده اند و از شادی ات خندیده اند. نمیدانم خوب است یا بد. اما میدانم هر روز تنهاتر میشویم. و هیچکدام ازین همراهی های مجازی، جای خالی گرمای حضور آدمها را کنار هم پر نمیکند!   

+ رادیو 7